Uilenleden schrijven ...

Maandag 2 november … Allerzielen …

Wij hebben alle twee vrij … kwik dat oploopt tot 19°… dat vraagt om een buitenactiviteit!
Vandaag wordt ook weer over gegaan op een verstrengde lockdown maar wandelen mag nog steeds (gelukkig) en ook op verplaatsing naar je wandelbestemming staat geen beperking.

Ik haalde mijn inspiratie uit het weekblad Libelle. “Heerlijk herfstwandelen op de Mechelse Heide” was de titel van een uitgebreide wandelreportage met bijpassende illustraties!

Het was een uurtje rijden naar Maasmechelen. We lieten de auto achter op de parking, (Zetellaan 54, Maasmechelen) trokken onze wandelschoenen aan en begaven ons naar de hoofdtoegangspoort tot het Nationaal Park Hoge Kempen. Normaal betaal je 3€ inkom maar omwille van die strengere maatregelen sloot Connecterra het bezoekersonthaal en het sanitair en konden we zo binnen via de draaipoort. We namen aan de ingang een wandelkaart en kozen onze route.
Wij volgden het “paarse teken”, goed voor 13km wandelplezier. De rode (7,4km) en gele (9,4km) wandeling was tijdelijk onderbroken door de verdere uitbouw van TERHILLS, met onder andere een vakantiepark.
We genoten van weidse vergezichten, een adembenemend landschap en beklommen de toppen van de ‘Tweeling Terril’. We liepen wel een stukje over hetzelfde pad terug langs de grote waterplas, maar dit was écht mooi, met schitterende vergezichten over het water. Vanaf 2021 zou er een geheel vernieuwd wandelaanbod zijn. Een drijvende wandelbrug over de grote waterplas moet hiervan het sluitstuk worden. Als je ter hoogte van ‘wandelwissel 23’ naar de blauwe wandeling stapt ben je meer dan 17km onderweg.

De hoofdtoegangspoort tot het Nationaal Park Hoge Kempen biedt ook onderdak aan het Veldstudiecentrum van de Universiteit Hasselt. Zij realiseerden een wereldprimeur: de ECOTRON. Hierin wordt klimaatverandering nagebootst, zodat onderzocht kan worden wat de invloed daarvan is op het heide-ecosysteem. Een uitkijktoren geeft je de kans een blik te werpen op wat er in deze koepels gebeurt.
Connecterra is een volledig door de mens gemaakt natuurgebied met – volgens de toeristische brochures – ‘het mooiste uitzicht van de mijnstreek’. Een kwarteeuw geleden draaide hier nog de steenkoolmijn van Eisden, nu vormen de terrils en de schachtbokken het achtergronddecor en vind je hier zelfs een kuuroord.

Aan de andere kant van Maasmechelen ligt een veel minder bekend pareltje: de Mechelse Heide … niet zo druk, niet zo hip en dus zonder toegangsgeld … staat nog op mijn to do lijstje, maar misschien moet ik wachten op betere tijden en dan kunnen we afsluiten met een authentieke Italiaanse ristorante-pizzeria … of wat gaan shoppen in het outletshoppingcentrum, of toch dat zweetplezier in het kuuroord …

GR 5 Wallonië

Als je de smaak te pakken hebt om te wandelen via de rood/witte aanwijzingen wat doe je dan, verder en verder stappen. Het is een uitdaging om op het juiste uur op de juiste plaats te geraken. Voldoening als het lukt, telkens weer.

Dus GR5 in Wallonie, vertrekken waar we gestopt zijn, Eben Emael.
De wandeling brengt ons al onmiddellijk in het groen, even een bericht om teken te vermijden en langs de geer richting Visé. Onderweg mooie zichten van de zandgroeven in Kanne, hier was het Canne, kerktorens die tussen de bomen piepen. Op vorige wandelingen, het lijkt jaren geleden, heb ik reeds vele stukken gewandeld die me bekend voorkwamen. Het kasteel met zijn gevleugelde dieren, de kabelbaan (klimprcours) en de weidse velden. Vliegtuigen die in de wolken verdwijnen, muisjes die aan de kant gaan zitten, er is zoveel te zien voor oplettende wandelaars. Verrast worden door een ree die in het aardappelveld wegrend.
Later op de dag kregen we de bruggen over de Maas, die hier druk bevaren wordt, in het zicht, we naderden het eindpunt dat we bereikten met nog een omweggetje langs de Maas. Het was de eerste keer dat we onze regenjassen moesten aantrekken en dus even nat geworden.

Drie dagen later stonden we terug aan de kerk in Visé, met masker op begonnen we vol goede moed aan onze eerste Waalse klim, een trap waar precies geen einde aan kwam, die ons mooi liet zien wat Wallonie aan moois te bieden heeft. Panorama’s, kastelen, weiden die je door moest, waterwegen en oude dorpen. Heerlijk als je kan genieten van al het moois. Wegen die schijnbaar moeilijk te bewandelen zijn in de bossen. Geen wegen door de weiden. Aanrader voor iedere wandelaar.
In Wegimont, ons eindpunt van die dag stond de auto klaar om de andere in Visé op te pikken en terug huiswaarts te rijden.

September nodigt nog steeds uit om te wandelen, mooi weer, zon en goed gezelschap, wat wil je nog meer. Vertrekken aan een huis met een mooie bloemenweelde om onmiddellijk het groen in te duiken. Smalle wegeltjes leiden ons door het landschap, afwisselend velden en bossen, mooi, genieten, opwarmen en minder warm onder het lover. Eventjes een eenzame fietser doorlaten, die zie je daar ook natuurlijk, en verder door holle wegen, bergruggen, het is er allemaal zo mooi dat woorden tekort schieten. Een klein oponthoud toen ik probeerde van de trap te rollen in plaats van te stappen. Het nadeel als je foto’s wil nemen en niet wil stoppen. De nodige eerste hulp was vlug gegeven, geen gebroken botten en het stappen ging vrij vlot dus weer op weg langs bebloemde terrassen. Een geschilderd bord vertelde ons hoe ver we nog waar vandaan waren. Terug de bossen in die nooit hetzelfde lijken te zijn om later plots voor het bedevaartsoord Banneux uit te komen. We zijn er rond gestapt, corona verplicht ook hier het masker en afstand houden. Kijken naar Reigers, verre horizonten, kapelletjes en de “Route du Rhum”, over een weg dat wel een Romeinse steenweg leek naar het eindpunt in La Reid.

Omdat het nu wat verder rijden is werd een oplossing gezocht om een week te verblijven in de Ardennen. Danny en Daisy verbleven op een camping, Herman, Maria en ik hadden gekozen voor een appartement. Probleem van het urenlang rijden opgelost.

Die vrijdag stonden we met drie auto’s in Spa, met één verder naar La Reid om de GR terug aan te vatten met vijf en de hondjes. Vandaag was het een iets kortere etappe omdat we op tijd moesten inchecken in het appartement. Het begon met prachtige uitzichten, smalle wegen tot plots een riviertje onze weg versperde. We zagen de brug wel liggen maar wat is er plezieriger dan met goede schoen de overtocht door het water te doen. Weerom genieten. Verder klimmen in het bos over wortels, weer eens iets anders. Als je denkt dat we enkel de GR5 volgden, mis, we stonden plots voor de bewegwijzering naar Santiago Di Compostella, mooie schelp trouwens. Stilaan zagen we door de bomen de eerste huizen van Spa opdoemen, er waren er mooie bij. Maskers op, verplicht in Spa, en de horeca die toen nog open was verleidde ons om een heerlijk ijsje te verorberen, we hadden het verdiend. Nog wat verder, kijken naar mooie gebouwen en bezienswaardigheden tot aan de auto, de andere oppikken en later het app. intrekken. Een beetje verwennerij voor mij, geen eten maken, Maria leerde mij de chili con carne kennen, heerlijk. Genieten van een biertje en een spelletje, een rustige nacht om zaterdag na het ontbijt te vertrekken naar Stavelot en verder naar Spa.

In Spa, surprise, wie stond er ons op te wachten? Jawel, onze voorzitster met Marc, klaar om zelf mee te maken wat wij vertelden. De etappe vandaag begon met een forse klim, om in de mood te geraken want het zouden heel wat meters stijgen worden. Het bos in, verwilderde rivierbeddingen, mooi maar opletten waar je stapt. Vandaag wel wat wandelaars tegen gekomen en de coronaregels in acht genomen. Parachutes zien dalen en plots stonden we in de heide met een uitkijktoren waar we in een grote boog over knuppelpaden naartoe wandelden.

Omdat het bijna middag was en er veel banken stonden hebben we onze picknick genomen aan de voet van de toren. Deze beklimmen was een must, dus … het loonde de moeite, mooi, mooi en nog eens mooi. Uitgerust en buikje vol vervolgden we onze weg langs paddenstoelen, slijk (verkeerde kant genomen had je problemen), hindernissen, het hoort er allemaal bij en het blijft plezant. Het pad dat we volgden ging even naar beneden om dan in volle glorie terug te stijgen wat weerom resulteerde in uitzichten die blijven boeien. Na nog wat smalle doorgangen en Danny die de rotsen beklom, moesten we nog een donkere tunnel door, langs de Hottonruy, akelig en voorzichtig stappen. En zo stapten we, masker op, Stavelot binnen. Bakker zoeken, ijsje eten, lokale winkels met lokale producten, nog een beetje klimmen tot aan de auto’s. Nog enkele afspraken maken en na Christel en Marc bij hun auto te brengen op naar Weimes waar Danny gereserveerd had. De Luikse balletjes met friet waren erg in trek. Na deze goed gevulde dag vertrok ieder naar zijn slaapplaats.

Zaterdag, vertrekken in Stavelot, onmiddellijk de spieren aan het werk zetten, klimmen en dat is bijna altijd tot je boven bent, eventjes diep inademen en rondkijken. Langs mooie houtsculpturen, slijk, paddenstoelen, luisteren naar de stilte van de natuur en verrassend mooie paden, opletten voor de jagers en de wilde slangen. De dag verliep rustig, het was gewoon weer genieten van al het moois dat je tegenkomt. Aangekomen in Vielsalm, masker op en in het zeer drukke Comte du Salme. Helaas geen plaats om lekker te drinken of een kleinigheid (soep) te nuttigen. Daisy en Danny naar hun camping en wij - Maria, Herman en ik - winkelen want ja, het brood was op en we hadden vlees nodig voor ons avondeten. Het smaakte. Scrabbel is en blijft een spel met vele mogelijkheden, daarna is het bedtijd.

Onze volgende etappe vertrok langs het meer en de stijgende weg leidde ons door het centrum van Vielsalm. Het resultaat van deze stijging is een wondermooi uitzicht waar je steeds weer van geniet. Verder langs weiden, later door de bossen, de plassen, kijken naar paddenstoelen, zoveel soorten. Vandaag was het een dag van weinig bos en veel veld en weide wat resulteert in koeien, tekeningen op hout, kapelletjes, vogels en het uitzicht dat geregeld verandert. Schirm is een dorp of een plaats dat moeilijk te vinden is daarom geef Gruffingen in op de gps. Wij mochten parkeren bij een carrossrie, even vragen en pas de probleme. Terug naar Vielsalm en deze keer wel plaats op het terras, genieten van het nog steeds mooie weer.

15 september, een rustdag wat Maria, Herman en ik ons er niet van weerhield om nog een wandelingetje te maken, eerst rondrijden met de auto richting Achouffe om daar een kleine wandeling te maken die toch wel stevig uitviel. Het was mooi en achteraf de Chouffe, heerlijk.

Onze laatste etappe bracht ons door Weiswampach, Luxemburg. Een stop bij schopping Maessen voor koffie om mee te nemen en te drinken voordat we verder reden naar Ouren om met één auto terug te rijden naar onze carrossier, wandelschoenen aan en weg waren we onder een mooie hemel door de mooie natuur. Vandaag was er wel redelijk wat beton tot aan het kasteel van Burg Reuland. De toren beklimmen was een must, mooi uitzicht naar alle windstreken. Een boterhammetje eten en hier en daar in de ruïne wat rondkijken levert ook nog wat mooie foto’s op. De kerk nog vereren met een bezoekje en dan begon de kruisweg die we snel verlieten, helaas hadden we er beter op gebleven had ik bij elke statie een gebedje kunnen doen. Nu moest ik om de twintig meter stoppen om een foto te nemen maar vooral om uit te blazen. Het was de lastigste klim van alle etappes en hij bleef maar duren, helemaal tot boven. Eens dat iedereen boven was en uitgepuft ging het rustig kabbelend omlaag, omhoog door de nog steeds zomerse bossen, later tussen de weiden en velden genietend van de zon, het gezelschap en de wandeling op zich. Onderweg nog enkele Mariabeeldjes en een heuse grot, Bernadette incluis, wandelden we Ouren binnen bij een temperatuur van 28 gr. Een drankje was welkom, spijtig met een baas die niet voor rede vatbaar was
dankzij coronaregel. Een beetje opgekikkerd door het frisse drinken begonnen we aan de laatste kms langs de Our, die vrij droog stond, tot aan het drijlandenhecke met zijn standbeelden.

Aangezien we nog twee nachten in ons app. konden blijven zijn we donderdag nog naar Butchenbach gereden. Na een bezoek aan de kruidentuin hebben we met zijn drieën nog vlug eventjes het meer rondgewandeld, Rundum das meer 10km. En deze wegwijzer blijft 10km aangeven.

’s Avonds hadden we een afspraak om deze GR af te sluiten met een etentje bij Le Comte de Salm. Deze keer was het genieten van het eten.

Wat de toekomst verder nog brengt, wie zal het zeggen. We waren begonnen aan de GR561 en de streek GR-Dijleland. Helaas alles ligt stil omdat we in onze bubbel moeten blijven. Zeker is dat als je eenmaal van de GR geproefd hebt het moeilijk is om er van af te blijven.
Dagstappers en treinstappers met je bubbel, doe het. Afgepijlde wandelingen van Clubs doe het maar probeer wel de route op je gps te zetten, soms verdwijnen er pijlen en dan ben je het noorden kwijt.
Hoek van Holland naar Bergen op zoom staat nog op het programma van de GR5 van mij maar denk dat ik verder ga passen.
Danny is nog steeds op zoek naar wandelaars om vanaf Ouren verder te stappen naar Nice. Iemand die zich
geroepen voelt contacteer ons dan. Uit ondervinding weet ik dat het aangenaam kan zijn, slapen in een tent zie
ik echter niet direct zitten.
Blijf wandelen en hou het gezond.